και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017

Πού βαδίζουμε κύριοι; Λουκιανός Κηλαηδόνης - Μια μέρα μιας Μαίρης





Ποιος δε θυμάται αλήθεια, αυτά τα δυο τραγούδια του Λουκιανού;
Το ένα με την Αφροδίτη Μάνου να περιγράφει μια μέρα μιας Μαίρης, τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκαν οι ταλαίπωρες γυναίκες των αρχών της δεκαετίας του ’80. Τουλάχιστον βρέθηκε κάποιος να αναγνωρίσει το δράμα τους που παιζόταν στο καρέ σπίτι – παιδιά – αφεντικό – σύζυγος. Κι αυτός ο κάποιος δεν θα μπορούσε να ταν άλλος από τον Λουκιανό Κηλαιδόνη. Καυστικός, cool και αστείρευτος από χιούμορ και εικόνες που καταγράψανε μια εποχή.
Πλάκα έχουν οι φάτσες (μας) εκείνη τη δεκαετία του 80. Λες και ξυπνούσαμε από λήθαργο, λες και υπήρχε μια αδιόρατη ντροπή που πλανιόταν στα βλέμματα, στα χαμόγελα. Λες και η διεκδίκηση της ισότιμης κατανομής βαρών ήταν κούφια λόγια που οι γυναίκες τα αναγνώριζαν αλλά δεν αναγνώριζαν τον εαυτό τους μέσα σ αυτά.
Γυναίκες άβγαλτες, άτσαλες, δειλές και άτολμες. Χωρίς το αγριεμένο -βλέπε πονηρεμένο- look του life style του 2000 και μετά.

Οι άνδρες των ‘80s ακόμη στη Νιρβάνα που τους χάριζε «η προνομιακή τους θέση», να χειροκροτούν με τον ρυθμό και να νιώθουν «δικαιωμένοι» με τη Μέρα της Μαίρης γιατί αναγνώριζαν κυρίως το «καθήκον της το συζυγικό».

Ακούστε το τραγούδι, αλλά διαβάστε το φιλμάκι αυτό κι από άλλη σκοπιά. Ο κάμεραμαν έφτιαξε το δικό του σενάριο, διαλέγοντας με μαεστρία θα λεγε κανείς φάτσες, ματιές, σιωπές και χαμόγελα.
Η Αφροδίτη Μάνου, έξοχη, με τη φόρτιση που χρειάζεται, ιδανική φιγούρα για να εκφράσει αυτό το γυναικείο «κατηγορώ». Για να δώσει μια διέξοδο στη γυναίκα της δεκαετίας του 80.

Στη συνέχεια ο δαιμόνιος Κηλαιδόνης, αφού κατέγραψε τη δυναμική της εποχής, δίνει το σύνθημα. Ξανοιχτείτε, γνωριστείτε, μπερδευτείτε γιατί μόνο έτσι θα ξεμπερδευτείτε. Το μπέρδεμα, το πέρασμα σε μια «νέα ηθική» μιας αγωνιώδους αναζήτησης. Αναζήτησης του εαυτού, του εαυτού και του άλλου.

Αυτό ήταν η δεκαετία του 80.

Τώρα σαν να έχω την εντύπωση ότι η αναζήτηση γίνεται από ανία και το μπέρδεμα είναι απλά απόρροια βαριεστιμάρας.

Τι όμορφος όμως ο Λουκιανός! Ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας ο σωστός…


Πού βαδίζουμε κύριοι;
Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης


Τα 'φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα
Που τα 'χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα
Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα' φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη
Που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη
Μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά
Τα 'φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη
Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Χώρισε ο Θωμάς με την Βαρβάρα
Και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή
Τα 'φτιαξε ο Κωστάκης με τη Μάρα
Και γνώρισε ο Δημήτρης τη Βιβή
Και τα 'φτιαξε η Αίμη με το φίλο του Αρτέμη
Και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
Που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
Πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό
Χώθηκε η Τασία στον Νικήτα και τη Σία
Που γουστάριζε τον Στάθη που αγαπούσε τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με τη Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Χώρισε ο Λουκάς με τη Μαρίνα
και γύρισε ξανά στην Αθηνά
ψωνίστηκε ο Αντώνης με τη Ντίνα
που τα 'χε με ένα φίλο του Μηνά
και τα 'φτιαξε η Γκέλη ξαφνικά με το Βαγγέλη
που τα είχε με τη Τζίνα και παλιά με την Ηρώ
που αγαπούσε τον Ηλία που τα είχε με την Λία
λίγο πριν να του την πέσει η Αργυρώ
Τα 'φτιαξε κι η Ρέα τελικά με τον Ανδρέα
που τον ήθελε και η Νίνα πριν γνωρίσει το Θαλή
που τα είχε με τη Λέλα και φλερτάριζε τη Στέλλα
λίγο πριν να γνωριστούν με τη Λιλή
Έφαγε η Μαρούλα τον Μανώλη από τη Ρούλα
που του άρεσε και η Μίνα που του γνώρισε η Γωγώ
που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
και που ίσως να την πήδηξα κι εγώ






Μια μέρα μιας Μαίρης


Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου















Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά-καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά
και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
κι έχω να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να 'χω να κάνω και καφέ στ' αφεντικό
να 'χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ' αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.
Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί
να 'μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απ' την πείνα κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου 'ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει "ησυχία" μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά,
είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά,
είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι για ν' αρχίσουμε να τρέχουμε μετά
στα ιδιαίτερα του ενός και στ' αλλουνού τα γαλλικά.
Κι αφού μου βγάλουνε καλά-καλά την πίστη και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά
τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε και θα παν να κοιμηθούν κανονικά
κι ενώ εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή,
αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV
κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι και τον δω πως είν' ο νους του στο κακό,
"είναι καθήκον σου" γυρίζει και μου λέει, συζυγικό.

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό.



Δεν υπάρχουν σχόλια: