και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2007

Δοκιμαστικό ΙΙ

.
Πληγωνόμαστε από έρωτες που αυτοδιαλύονται, από φίλους που παρεξηγήθηκαν σε μια άστοχη στιγμή, τα βάζουμε με τον εαυτό μας, τον στήνουμε στη γωνία, τον ανακρίνουμε, του καταλογίζουμε ευθύνες.
Basta! οι ενοχές: το πιο αχρείαστο συναίσθημα -κι αυτό το κρατάμε σαν μότο του Blog.
Αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, υποσχόμαστε στον εαυτό μας να είμαστε πιο προσεκτικοί την επόμενη φορά και μ ένα τραγούδι στα χείλη, σπρώχνουμε το καροτσάκι μας για παραπέρα…

Οι ενοχές δεν λειτουργούν δημιουργικά, άστε που αν κρατάνε χρόνια σαν τη γνωστή κολόνια, είναι επιβλαβείς για την ψυχική μα και για τη σωματική υγεία. Εδώ είμαστε να τα ξαναβρούμε αν γίνεται απ τη αρχή, ή να τα καταλάβουμε και να κατανοήσουμε κατά τι αυτό τον μεγάλο άγνωστο, τον εαυτό μας…

Ναι τα τραγούδια είναι ο πρωταγωνιστής σ αυτό το οδοιπορικό της ψυχής. Ίσως να έχετε προσέξει καμιά φορά πως ένα τραγούδι που έρχεται στο μυαλό έτσι ξαφνικά, όχι μόνο δεν είναι καθόλου άσχετο με την αίσθηση που έχεις για άτι ή για κάποιον, αλλά έρχεται από τα βάθη της μνήμης να μας υπενθυμίσει, ή να μας ξεκαθαρίσει, να ανασυντάξει τις εμπειρίες μας και να κάνει ένα γενικό φρεσκάρισμα, κάτι σαν το defragmenter ένα πράμα…

Ακολουθήστε το, αυτό ξέρει καλύτερα. Αυτό κουβαλά βιώματα κι ευαισθησίες, όχι μόνο δικά μας, βιώματα αιώνων, γενεών και όσα δεν βάζει ο νους.
Είναι ο ανθός της ανθρώπινης ψυχής, η παρηγοριά κι η ελπίδα της.
Σε 3 – 4 λεπτά μέσα, ένα μεγάλο τραγούδι, καταφέρνει να κλείσει μέσα τη ζωή, να την αποκωδικοποιήσει και να μας την προσφέρει για παρηγοριά, για γνώση, για αποφόρτιση και απεξάρτηση, ή απλά για να μας χαϊδέψει τρυφερά το μάγουλο, να μας σκουπίσει ένα δάκρυ και να μας ευχηθεί καλό ταξίδι, καλή συνέχεια.
Αυτό, θα ναι για πάντα εκεί για μας, δικό μας!
Ναι δικό μας, αφού βρίσκεται στα κύτταρα μας, στο αίμα μας και κυκλοφορά…

Μ ένα τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη, από τα νεότερα του, αρχίζω συνειδητά αυτό το ταξίδι, όχι για να δώσει το στίγμα του, ή τη ρότα του, που δεν είναι ούτε λαϊκή, ούτε ρεμπέτικη, ούτε.. έντεχνη, ποιοτική ή ότι άλλο φορτώνουν στο τραγούδι για πιο εύκολη αναγνώριση και κατάταξη, αλλά για να μας πάρει από το χέρι για τα παρακάτω, που θέλουμε, ναι τα θέλουμε να 'ναι ακόμη πιο όμορφα!Αρκεί να ναι ένα τραγούδι που μας αγγίζει, που μας κάνει να θέλουμε να το ακούσουμε ξανά και ξανά .
Ένα τραγούδι απλό, με μια όμορφη μελωδία στρωτή που λίγοι ξέρουν σαν τον Βασίλη Τσιτσάνη να γράφουν. Κι ο στίχος, χωρίς περιστροφές μας μπάζει με την πρώτη στο κλίμα
.
Δεν είναι όνειρο η ζωή
(στ. μουσ. Β. Τσιτσάνη)


Δεν είναι όνειρο η ζωή
δεν είναι πανηγύρι
απόψε που χωρίζουμε
είναι πικρό ποτήρι

τώρα τα βήματα με παν
στη φτωχογειτονιά μας
στο σπίτι που ‘ταν μάρτυρας
στα τόσα βάσανά μας

Δεν είναι πόνος να πονεί
μαχαίρι να πληγώνει
είναι φωτιά ο χωρισμός
σε καίει και σε λιώνει


Ακούστε το από την Μάρθα Βούρτση, μια ηθοποιό που ταυτίστηκε με το μελόδραμα του ασπρόμαυρου κινηματογράφου και πως το ερμηνεύει ως ηθοποιός, με «άτεχνη» φωνή, δίνοντας του το σκληρό περίβλημα, την πελπισμένη κρυγή…


Κι ακούστε τώρα τη βαθιά κι απέριττη φωνή της Βίκυ Μοσχολιού, πως το ανεβάζει σε βάθρο, το παίρνει απάνω της, στη φωνή της, μια φωνή που χωρίς η ίδια η Μοσχολιού να το έχει ποτέ συνειδητοποιήσει, κουβαλά στο σκούρο της μέταλλο το μεγαλείο, ο βάθος και την έκταση του ανθρώπινου πόνου και τον εξαγνίζει






Δήλωση 1η
Δεν είναι όνειρο η ζωή
δεν είναι πανηγύρι

τοποθέτηση στο χρόνο μα… και στην ψυχή:

απόψε που χωρίζουμε
είναι πικρό ποτήρι

Τα είπε όλα, μας καθήλωσε.
Τα παρακάτω επεξήγηση, υπερθεματισμός, συμπλήρωμα.
Η ουσία όμως είναι εκεί. στους πρώτους στίχους:

Δεν είναι όνειρο η ζωή
δεν είναι πανηγύρι
Τι κι αν χωρίζουμε, αν ταλαιπωρούμαστε, αν αρρωσταίνουμε, αν ψαχνόμαστε...