Εντύπωση μου έκανε πάντα η σεμνότητα, η ντροπαλότητα θα λεγε κανείς του Ηλία Κατσούλη. Από τη στόφα των λόγιων που ασχολήθηκαν με το τραγούδι με αγάπη και σεβασμό μα και σεμνότητα. Σαν έφηβος!
Ο δίσκος "το μυαλό μου ξενιτιά μου κράτησε συντροφιά για βδομάδες πέρσι, σε μια φάση περίεργη όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο... (όχι πως ήτανε ποτέ αλλά δεν είναι της παρούσης)
Οι μελωδίες του Γιώργου Τζωρτζή, τόσο ταιριαστά δεμένες με τους στίχους του Ηλία Κατσούλη, μου κρατούσαν ισορροπίες δύσκολες, ευαίσθητες. Και το χεις ανάγκη διάολε, όταν ο κόσμος σου γυρνάει ανάποδα. Το χεις ανάγκη να ακούς πράγματα φυσικά, ανθρώπινα. Να πατάς με εμπιστοσύνη σε ήχους και λόγια πηγαία και αυθόρμητα, σαν και τις μουσικές του Γιώργου Τζωρτζή, που δεν τον γνώριζα. Το όνομα του Ηλία Κατσούλη μου έκανε κλικ, και μάλιστα ότι απάγγελε ο ίδιος κάποια περάσματα.
|
Κάτι στον στίχο του Ηλία Κατσούλη λοιπόν, κάτι στη μουσική του Γιώργου Τζωρτζή έδεσαν κι έφτιαξαν τραγούδια τόσο οικία, σαν παρέα απ’ τα παλιά, που τους ενώνει η πρώτη σκανταλιά, το πρώτο τους τσιγάρο και ανακαλύπτουν τον κόσμο απ’ την αρχή.
Σαν έφηβοι. Κι αυτό είναι το άρωμα του δίσκου αυτού… Σαν τη φωτογραφία στο εξώφυλλο όπου οι δύο έφηβοι, καβάλα σε μηχανάκι περνούν και χαιρετούν. Έτσι θέλω να θυμάμαι τον Ηλία κατσούλη. Γελαστό και καταδεκτικό.
"Παραπεταμένα λόγια. Και παραπονεμένα (όπως εκείνο το τραγούδι του Μάνου Ελετυθερίου). Πολλοί συνθέτες τα είδαν και τα άκουσαν, τα προσπέρασαν όμως ως δύσκολα, κάπως σκοτεινά, εντελώς προσωπικά και προπάντων αντι εμπορικά. Εν ολίγοις δεν είχαν στη μελοποίηση και στη δισκογραφία μοίρα, για πολύ καιρό (για χρόνια, μερικά). Είχαν όμως το μοιραίο άνθρωπό τους. Γιώργος Τζωρτζής τα όνομά του, που τα βρήκε, τα μάζεψε, τα αγκάλιασε στοργικά, τα ζέστανε, τα αγάπησε, τα έντυσε μουσικές που τους ταίριαζαν".
Όταν τον γνώρισα κατάλαβα, γιατί αυτός κι όχι κάποιος άλλος. Γιατί το μυαλό του γύρισε στην ίδια ξενιτιά με το δικό μου. Επόμενο ήταν να συναντηθούν…
Κάθε τραγούδι αφιερώνεται από τον Ηλία Κατσούλη σε κάποιο πρόσωπο , σε Φίλους μιας ζωής, συντρόφους μιας πορείας, συγγραφείς που αγαπά, άνθρωπους που θαυμάζει. Ως ελάχιστο αντίδωρο. Σαν αυτό το πέρασμα που ο ίδιος διηγείται την γνωριμία του με τον Θοδωρή Γκόνη...
|
Η φωνή του Γιώργου Τζωρτζή άφτιαχτη, αυθεντική με γοήτευσε.
Ο ίδιος αναφέρει μεταξύ άλλων γι αυτή την ευτυχή υνεύρεση:
"Διαβάζοντας του στίχους του Ηλία Κατσουλη ένιωσα πως περάσαμε από τους ίδιους τόπους. Νιώσαμε τους ίδιους καημούς, ήπιαμε νερό στις ίδιες πηγές".
|
|
