και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

ΑλεξανδροςΔημας σκληρές ιστορίες (Α)



Ένα τραγούδι τρυφερό και παιχνιδιάρικο, σε αντιπαράθεση με την βιαιότητα των ημερών, μπας και ξορκίσουμε το κακό και το άδικο.

Είναι ένας πανέμορφος δίσκος απ την δεκαετία του 90s που αρκετά συχνά επανέρχομαι για να ξαναβρώ κάτι απ την χαμένη αθωότητα, με τραγούδια σαν πυγολαμπίδες που φωτίζουν ντροπαλά το άγνωστο σκοτάδι που τις κυκλώνει και απαλύνουν την αγριότητα της ζωής. . «Τα φεγγάρια του χειμώνα είναι λίγο παλαβά» με μπαλάντες τρυφερές και καλοστημένες. Τραγούδια όμορφα, απλά τρυφερά τραγουδισμένα, τα περισσότερα, σεμνά από την δημιουργό τους, μα και την Αφροδίτη Μανου και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου Δεν ξέρω τι απέγινε ο Αλέξανδρος Δήμας, δεν ακούμε τίποτα πια απ αυτόν κι είναι κρίμα γιατί τα τραγούδια του ήταν γεμάτα γνήσια ευαισθησία με στίχο ποιητικό, ταξιδιάρικο.


Πες μου πάλι -

 Αλέξανδρος Δήμας








Σκληρές ιστορίες

στ/μουσική/τραγούδι Αλέξανδρος Δήμας





σκληρές ιστορίες
Τα βράδια πηδάω την μάντρα
και βρίσκομαι έξω στους δρόμους
την ώρα που ο κόσμος κοιμάται

εγώ περπατώ στις σκιές


Τα βράδια πηδάω την μάντρα
τσουλώντας αργά τη ζωή μου
σε κάτι παλιές αποθήκες
γυρεύω αυτούς π’ αγαπώ

Γλυκές αμαρτίες
φωτιές σε βαρέλια
σκληρές ιστορίες
της νύχτας τα γέλια
κι έρωτας δίπλα κερνάει και πίνει
κανείς δεν πεθαίνει μου λες

Τα βράδια πηδάω την μάντρα
παρέα με τις αναμνήσεις
κανείς δεν μπορεί να με κλείσει
εγώ απ’ την μάντρα πηδώ

Τα βράδια πηδάω την μάντρα
αυτό μου ‘χει μείνει μονάχα
να νιώθω αέρας να φεύγω
να γίνομαι νύχτα κι εγώ

Γλυκές αμαρτίες
φωτιές σε βαρέλια
σκληρές ιστορίες
της νύχτας τα γέλια
κι έρωτας δίπλα κερνάει και πίνει
κανείς δεν πεθαίνει μου λες
.

Μα είναι κι αυτό το τραγούδι που... θέλω να σας πω


θέλω να πω

Β.Παπακωνσταντίνου, Αφ.Μάνου, Αλ.Δήμας -

Στίχοι: Αλέξανδρος Δήμας
Μουσική: Αλέξανδρος Δήμας


Θέλω να πω ένα τραγούδι μπερδεμένο
για κάποια νύχτα που με κοίταζες σαν ξένο
ένα τραγούδι για αγάπες που περνάνε
γι' αυτούς που μένουν να θυμούνται και πονάνε

Έτσι μια σκόρπια ιστορία δίχως τέλος
με τρεις τελείες, μια καρδιά και ένα βέλος

Θέλω να πω ένα τραγούδι όλο ψέμα
που να 'χει κάτι απ' το άδειο σου το βλέμμα
ένα τραγούδι για τα λάθη τα δικά σου
την κλειδωμένη, την απάνθρωπη καρδιά σου

Έτσι μια σκόρπια ιστορία δίχως τέλος
με τρεις τελείες, μια καρδιά και ένα βέλος

Θέλω να πω ένα τραγούδι γκρεμισμένο
με άδειες λέξεις κι ένα νόημα χαμένο
να 'ναι κλειστό σαν το δικό σου παραθύρι
να 'χει ραγίσει σαν ζωή και σαν ποτήρι


Κάτι διάφανες ψυχές....Βασίλης Παπακωνσταντίνου....




Τι μπορεί να κάνει κάποιος αλήθεια, όταν η ζωή του τραβά με άτσαλο και δόλιο τρόπο το χαλί κάτω απ τα πόδια; Αυτό σκεφτόμουνα σήμερα κι είπα, μικρή μου, η πτώση γίνεται λιγότερο οδυνηρή αν χαλαρώσεις και το ζήσεις χωρίς πανικό και υστερίες. Κάτι σαν τον βιασμό ας πούμε. Όσο αντιστέκεσαι και σφίγγεσαι τόσο ο πόνος γίνεται οξύς.
Ωραία λοιπόν, χαλαρώνω κι αφήνομαι με την ελπίδα της όσο πιο ανώδυνης «επαφής». Πάρε βιαστή μου τα πόδια μου, τα χέρια, το κεφάλι, την σταθερότητα, το όνειρο. Πάρ’ το και διαμόρφωσέ το όπως εσύ ορίζεις, μόνο άσε μου κάτι να ελπίζω…


*

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κλέλια μου, καταρχάς εύχομαι αύριο να πάνε όλα πολύ καλά! :)

Αχ, αυτό το τελευταίο τραγούδι πόσο μ΄άρεσε όταν το πρωτάκουσα, δεν ήξερα ποιανού είναι.
Καληνύχτα!

A.F.Marx είπε...

Το αύριο ήρθε...
Εύχομαι αυτά που "παίζονται" να κερδηθούν.
Από σένα.
Όλα.

νατασσΆκι είπε...

Κι εγώ θέλω να σου πω...
καλό ξεκίνημα!
κι όλα καλά (θα πάνε)

Φιλιά.
:)

υιος ασωτος είπε...

Σήμερα 28/02/2010,είδα ότι μπορώ να αφήσω σχόλιο.Λοιπόν όταν έχω τις μαύρες μου περνώ και χαλαρώνω, είναι από παλιότερα που περνώ και στέκομαι, σε ευχαριστώ, να αυτό ήθελα να αφήσω.