Ο κόσμος πια με διω-
Στ. μουσική: Αφροδίτη μάνου
δίσκος: Σαν Αφροδίτη
Όποιος δε θέλει να μ’ ακού-
ας πάει αλλού καλού κακού
γιατί πονάω που τα λε-
και δε σηκώνω χαβαλέ
Ήμουν κυρία και καλά
οι άνδρες πάθαιναν και πλα-
μα μια κακιά μια πονηρή
μες το μπουντρούμι μ έχει ρί-
Άιντε κοινωνία που τον παι-
άιντε σα σκυλί του καναπέ
ποιος σ έβαλε αρμόδια
και μ έκλεισες ισόβια
Μες τη φωλίτσα μου είχε μπει
πήρα κι εγώ μια καραμπί-
στον τόπο μείνανε κι οι δυο
και μένα ο κόσμος πια με διω-
Δεν το γουστάρω τον ντουνιά
και μόνο εδώ ξεχαρμανια-
μάγκες γυρίστε στα κρεββά-
και μην ακούσω τσιμουδιά.
Να κι ένα γυναικείο μάγκικο και πονεμένο τραγούδι που θα μπορούσε να είχε γραφτεί πριν 60 – 70 χρόνια για να αποδώσει το δράμα μιας ρεμπέτισσας νταήδισσας που η δική της ηθική και η αξιοπρέπεια είναι πάνω απ όλα τα κοινωνικά πρέπει. Όταν μια «κακιά, μια πονηρή» μπήκε ανάμεσα σ αυτή και στον άντρα που αγαπούσε δε δίστασε να τους σκοτώσει και τους δυο κι ας κατέληγε στο μπουντρούμι.
Ιστορίες χωρίς όρια, που τα ανθρώπινα πάθη πλέκουν με οδηγό την αλήθεια της ψυχής και την μπέσα μα και την τρέλα.
Η Αφροδίτη Μάνου από τις σημαντικότερες τραγουδοποιούς εγραψε αυτό το τραγούδι βαδίζοντας στα μονοπάτια της μάγκικης γραφής δίνοντας μας ένα ταμπλό γυναικίας μοναξιάς μιας εποχής μα και μιας νοοτροπίας.
Το τραγούδι είναι ηχογραφημένο με ηχητικό φόντο το χαρακτηριστικό σκράτς του παλιού φωνογράφου, για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα της εποχής και να μας ταξιδέψει στον ρεμπέτικο κόσμο μιας σκληρής μα αυθεντικής εποχής.
Μ αρέσει!
