και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Εκείνα που δεν έχω -- Αντριάνα Πάμπαλη (E)

Εκείνα που δεν έχω



.Μουσική: Πλούταρχος Ρεμπούτσικας
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Ερμηνεία: Αντριάνα Πάμπαλη

Δίσκος: Δάκρυ στο γυαλί


Εκείνα που δεν έχω
δεν με νοιάζει που δεν έχω
όμως αυτά που έχω
να τα χάνω δεν αντέχω

Δεν μπορώ αυτά που αγαπώ
να τα βλέπω σε χέρια ξένα
κι όσα είχα να μην μπορώ
κι άλλο να χαρώ
Όλα αυτά που τόσο αγαπώ
πιο πολύ απ όλα εσένα
που σε είχα τόσο καιρό
να σε λαχταρώ

Εκείνα που δε βρήκα

δεν λυπάμαι που δεν βρήκα
όμως αυτά που βρήκα
της ζωής μου είναι προίκα

Εκείνα που δεν φτάνω
δεν πειράζει που δεν φτάνω
γιατί τα παραπάνω
δεν θα ξέρω τι να κάνω

Δεν μπορώ αυτά που αγαπώ
να τα βλέπω σε χέρια ξένα
κι όσα είχα να μην μπορώ
κι άλλο να χαρώ
Όλα αυτά που τόσο αγαπώ
πιο πολύ απ όλα εσένα
που σε είχα τόσο καιρό
να σε λαχταρώ

Εκείνα που δεν φτάνω
δεν πειράζει που δεν φτάνω
γιατί τα παραπάνω
δεν θα ξέρω τι θα κάνω


Ένα αλέγκρο τραγουδάκι σε μουσική Πλούταρχου Ρεμπούτσικα (της γνωστής μουσικής οικογένειας) και σε στίχους του Ηλία Κατσούλη, ερμηνευμένο δροσερά από την Αντριάνα  Πάμπαλη.

Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι –και το κάνω συχνά, διαπιστώνω πόσο αυτή δαντελωτή μουσική παιγμένη με μεράκι από το μουσικό σύνολο
«Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας» σε δρόμους και ήχους μιας άλλης εποχής που όχι μόνο δεν ξενίζει αλλά είναι τόσο οικεία και καταφέρνει να αγγίξει κύτταρα μας ανενεργά και να μας δονήσει με το μπρίο της, το μεράκι και τον ενθουσιασμό.

Οι στίχοι, περιγράφοντας μια καθ’ όλα ανθρώπινη αδυναμία και κρύβουν μια… παρωχημένη σοφία που όμως είναι πάντα επίκαιρη…


Γιατί εκείνα που δεν έχουμε είναι το δευτερεύον μπροστά σ αυτά που κατακτήσαμε με τα δικά μας, άτσαλα καμιά φορά, βήματα, χρόνο, ένταση και προσωπικές θυσίες/εμπειρίες. Α! όλα κι όλα αυτά δεν ανεχόμαστε να μας τα τσαλαπατούν ή να τα οικειοποιούνται χέρια ξένα, που καμία σχέση δε μπορούν να έχουν με τη δική μας ακριβοπληρωμένη διαίσθηση/οπτική. Και τ’ αγαπάμε όλα τα «κτήματά» μας γιατί ο τίτλος ιδιοκτησίας ούτε υποθηκεύεται ούτε αρπάζεται αφού είναι γραμμένος ανεξίτηλα στην ψυχή μας. Είναι ας πούμε η δική μας προίκα, ο θησαυρός και συνάμα ο δικός μας τόπος. Κι είμαστε ευτυχισμένοι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύτιμα είναι γιατί είναι μοναδικά, δικά μας κι αν γουστάρουμε τα χαρίζουμε απλόχερα σ όποιον θεωρούμε άξιο!

Μόνο που… μόνο που εσύ, ναι εσύ πάντα απών. Ε! Δεν μπορούμε να τα ‘χουμε και όλα… (λέμε τώρα για παρηγοριά..)
Πόσες φορές όμως, δεν συνδιαλεχτήκαμε με το διάβολο προκειμένου να μας δώσει πίσω έστω για μια φορά, αυτή την αιώνια στιγμή που ζήσαμε με αγαπημένο κορμί!.... κι ας τα πάρει όλα! Χάρισμά του…

Για σκεφτείτε το...
Μια κριτική παρουσίαση του δίσκου εδώ

Δεν υπάρχουν σχόλια: