Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Αυγουστος
(δεξί κλικ και ανοίγετε σε νέο παράθυρο)
.
Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό
με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε
κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά
ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε
φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω
κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος
λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ
ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος
κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός
αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται
μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως
φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται
και φέγγει από μέσα η φυλακή
Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά
την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε
καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά
διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε
θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
στίχοι: stixoi.info
Πάντα τα βαριόμουνα τα Χριστούγεννα κι αυτή τη γενική υστερία που τα συνοδεύει…
Τα φετινά λοιπόν είναι ακόμη πιο δύσκολα, ή ας πούμε.. διαφορετικά και κάτι μου λέει, πως αυτά, τα φετινά, μάλλον απ ότι δείχνουν τα προγνωστικά, θα είναι τα καλύτερα από όσα είναι να ‘ρθουν τώρα πια!
Πεσιμιστικό ε;
Ρεαλιστικό θα ‘λεγα…
Έτσι για να το χωνέψω και να το πάρω απόφαση.
Έτσι για να το πιστέψω και να το αποδεχτώ…
Ας ανεβάσω ένα τραγούδι να στανιάρω. Ένα τραγούδι ερωτευμένο, λυπητερό.
Κάτι που να πάει κόντρα σ αυτή την χειμωνιάτικη ευδαιμονία.
Κάτι εσωτερικό, προσωπικό, ερωτικό όσο λίγα…
Κάτι που να μην ηχεί σαν Christmas carols. Basta!
Κατ αρχήν, ας αλλάξουμε εποχή!
Κατακαλόκαιρο μα θλιμμένο, έτσι για αλλαγή σκηνικού…
Κάτι που να κλείνει στις λέξεις του αυτή τη θλίψη που μόνο οι ερωτευμένοι που δεν μπορούν να ξεχάσουν «τα λυτά της μαλιά» και που οι ξεχασμένοι αυτού του κόσμου νιώθουν.
Έρωτας ανομολόγητος, ένας καημός αβάσταχτος σαν αυτό που τραγούδησε ο Νίκος Παπαζογλου πριν 25 τόσα χρόνια μα που συνεχίζει να μας ταράζει. να μας κλείνει τα μάτια με θλίψη για όσα αποφύγαμε… για να μη μας βγουν σε κακό.
Ας νιώσουμε για λίγο τυχεροί που μπορούμε να δακρύζουμε μ ένα τέτοιο τραγούδι…
Και με τη φόρα που πήρα, θα σκεφτώ και τους πιο λίγους, τους απελπιστικά μόνους και ξεχασμένους αυτής της γιορτής. Αυτά όμως, για αύριο. Προς το παρόν, καλά χριστούγεννα!
Αύγουστος - 25 χρόνια μετά, φθαρμένος λίγο απ την ορμή του χρόνου μα πάντα νεανικός, αληθινός και τρυφερός.
Μόνο δακρίζω
