και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2007

O άνθρωπος του κάβου - Χ. Αλεξίου


.Μια εσωτερική ανάγκη με σπρώχνει να κλειστώ στο καβούκι μου όπως τότε στις αρχές, που ήσουνα εσύ κι εγώ.
Να ‘ξερες πόσα άλλαξαν τα πράγματα, τα γύρω και τα μέσα, σ` ένα χρόνο!

Είδες το Blog «Για την Αρλέτα»; Θέλω να το καμαρώνεις, για σενα το ‘φτιαξα. Για σένα και την αγαπημέη μας τραγουδίστρια. ‘Ωρες αμέτρητες, να καταγράφω στίχους, να σκανάρω δίσκους, να ανεβάζω τραγούδια, να αρχειοθετώ! Εντάξει, λίγο άτσαλο στην αρχή, αλλά μετά που μπουκάρανε μέσα τα παιδιά, πήρε τα απάνω του. Κοινωνικοποιήθηκε, τα κανε λίγο μαντάρα γενικώς αλλά πήρε το δρόμο του…

Εγώ, επιστρέφω στη βάση μου αλλά σε άλλη γωνιά, δική μου ας πούμε, εδώ, στα τραγούδια που αγαπώ κι έχω ανάγκη για να επιβιώσω.
Αποσυνδέομαι λοιπόν από κάθε επαφή, παρόλο που η παρουσία των λίγων ηλεκτρονικών φίλων είναι βάλσαμο και απλά ποστάρω με αγάπη στο Blog αυτό.
Χωρίς σχόλια κι ελπίζω να μην το θεωρήσουν αγένεια εκ μέρους μου.

Γι αυτό τους αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι, ίσως το πιο όμορφο που έγραψε η Χαρούλα η Αλεξίουνκαι όποτε θελήσουν, η γωνιά αυτή θα είναι εδώ για τρία λεπτά μουσικής ανάσας.

τους ευχαριστώ και
σ’ ευχαριστώ,



Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική: Χαρούλα Αλεξίου



Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του
μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του
Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια
μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά
Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του
πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του
Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα
Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή
να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα
για μοναδική μου φίλη την εκράτησα
Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ
μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.
Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή
να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή
Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του
που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του
Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε
νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.


πάνω σ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή
να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή
και η μάνα μου δε βγαίνει και δε φαίνεται
το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται
την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα
απ’ τις δυο πια με πονάει δε λογάριασα
κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι
μα καμιά δεν είν δικιά μου και μαραίνομαι
πάνω σ ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή