ΔΟΚΙΜΑΣΤΙΚΌ Ι

Δοκιμαστικό:

Το Blog αυτό ονομάζεται «… και τα τραγούδια που αγαπώ» τραβώντας έτσι τον δρόμο του μα και την από - σύνδεση του με το πρώτο, που ήταν αρχικά «Για την Αρλέτα» και μετά, όταν άνοιξαν οι δουλειές, του προσθέσαμε …και για τα τραγούδια».

Όμως αυτό περιέπλεκε λίγο τα πράγματα.
Μου χαλούσε το αρχειακό κομμάτι του πρώτου, που πήρε το δρόμο του και λειτουργεί σαν βάση δεδομένων για την αγαπημένη τραγουδίστρια.
Έτσι, μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα να δοκιμάσω αυτό το μονοπάτι μ ένα δεύτερο Blog που φιλοδοξεί να αποφορτίσει αφ’ ενός το πρώτο, «Για την Αρλέτα» και να μας δώσει απ την άλλη, την ευκαιρία ν ακούσουμε μαζί άλλα τραγούδια που αγαπώ και μ αρέσει να μοιράζομαι μαζί με τους φίλους Bloggers, αλλά και όσους γενικά βολτάρουν στο διαδίκτυο αναζητώντας μια ζεστή γωνιά!

Χωρίς κανένα ιδιαίτερο πλάνο, έτσι λειτουργώντας χαλαρά και ακολουθώντας τη διάθεη της στιγμής, ή το τραγούδι που καρφώθηκε στα χείλη απ' το πρωί και δε λέει να το ξεκουνήσει αν δεν το ξορκίσω, αλλά και για την προσωπική μου συναισθηματική ισορροπία (δικό μου δεν είναι το Blog;), θα το καταγράφω εδώ κι όπου μας βγάλει, ελπίζοντας πάντα για κάτι καλύτερο…

Θα πρέπει μόνο να προειδοποιήσω πως εδώ δεν θα βρείτε σουξέ και ανεβασμένα (στα τραπέζια)} τραγούδια. Εδώ γουστάρουμε κυρίως τα… θλιμμένα τραγούδια, τα μινόρε, αυτά που έχουν κάτι να μας πουν, να μας φωτίσουν, να μας οδηγήσουν τρυφερά σε μια ανάταση ψυχής, ή μια υπέρβαση. Το είπα και θα το ξαναπώ πως τα τραγούδια που εμένα τουλάχιστον μ ανεβάζουν, ναι είναι τα θλιμμένα, τα απλά που μπορούν ν ακουστούν με μια κιθάρα κι ένα γλυκόλαλο μπουζούκι και μια φωνή, που να υπηρετεί χωρίς κορώνες και υστερικούς θεατρινισμούς, αποδίδοντας το βαθύ τους νόημα, την αίσθηση που αφήνουν στην ψυχή μου κι ελπίζω κι εύχομαι και στη δική σας,
Εντάξει, αν μας προκύψει και κάποιο "χαρούμενο" θα τα βρούμε...

Προσπάθεια σε μια εποχή πάααρα πολύ δύσκολη για μένα- θα μου πείτε μα… και το άλλο Blog μια απ τα ίδια δεν ήτανε;
Μα φίλοι μου, πότε η ζωή μας χαρίζεται; Πότε μας χαϊδεύει ή πότε μας ανοίγει το δρόμο; Ζόρι είναι, ζόρι με πινελιές λίγες στιγμές ευτυχίας, που έρχονται αναπάντεχα και καλά κάνουμε να τις ρουφάμε, χωρίς

ενοχές και φοβίες.

***

Κλέλια