Να το πάλι, από Σάββατο σε Σάββατο έρχομαι εδώ, μικρό μου Blogaki για να δω τι κάνεις. ΟΚ ξέρω, σ έχω ξεχάσει λίγο, σε παραμελώ, δεν σε φροντίζω σαν το άλλο… ΄Όμως περιμένω πως θα δείξεις κατανόηση. Βρισκόμαστε σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Δεν βλέπεις τι γίνεται; Ήρθαν τα πάνω κάτω. Σκοτείνιασε ο ουρανός και τα πουλιά σωπάσαν.
Όμως σήμερα είχαμε πολύ καλά νέα για την Αρλέτα!
Ότι ανταποκρίθηκε αμέσως τόσο νοητικά, όσο και κινητικά κι’
οτι πιθανόν να μη χρειαστεί νοσηλεία για αποκατάσταση στη συνέχεια!
Πως λοιπόν η ψυχή μας, έχει δεθεί με κάποιους ανθρώπους, ερήμην μας και ερήμην τους, που μας μεγάλωσαν, μας στάθηκαν, μας ξεμπέρδεψαν, παρακολούθησαν τη ζωή μας και μας παρηγόρησαν στις δύσκολες στιγμές! Πιότερο κι απ τους γονιούς κι απ τους αδελφούς, ακόμη κι απ τους φίλους!
οτι πιθανόν να μη χρειαστεί νοσηλεία για αποκατάσταση στη συνέχεια!
Πως λοιπόν η ψυχή μας, έχει δεθεί με κάποιους ανθρώπους, ερήμην μας και ερήμην τους, που μας μεγάλωσαν, μας στάθηκαν, μας ξεμπέρδεψαν, παρακολούθησαν τη ζωή μας και μας παρηγόρησαν στις δύσκολες στιγμές! Πιότερο κι απ τους γονιούς κι απ τους αδελφούς, ακόμη κι απ τους φίλους!
Πως ο τρόπος τους και η διακριτική τους παρουσία μας άνοιξε δρόμους στην αλήθεια. Κι η αλήθεια τους καθόρισε την ψυχή μας!
Κι αν μην το έμαθαν ποτέ,
κι ας μην το επεδίωξαν.
Κι όταν μάθεις κάποια στιγμή, έτσι ξαφνικά απ το ψυχρό υπολογιστή σου ή απ το φανταχτερό γυαλί πως κι αυτοί, οι άνθρωποι σου, είναι φτιαγμένοι και από σάρκα και οστά που τους προδίδουν, ε, δε θέλεις να το πιστέψεις.
Αρνείσαι να το δεχτείς,
βρίσκεις χίλιους τρόπους να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για να μην πάψει να ελπίζει.
Θέλεις να τους δώσεις όση δύναμη έχεις, όση σου απομένει απ τη δική σου «σάρκα και οστά» μα κυρίως απ τη ψυχή σου (και φημίζομαι για το περίσσευμα δύναμης ειν’ αλήθεια –εκπαιδεύτηκα), θέλεις λοιπόν να ανατρέψεις τα δεδομένα, να κρατήσεις και να κρατηθείς σαν από ένα χέρι πάνω απ το χάος…
Και συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνη, πως κι άλλοι νιώθουν το ίδιο με σένα. Αδελφές ψυχές με την ίδια ρότα.
Εδώ πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως κατάλαβα λίγο τη μάνα μου που δεν δέχεται με τίποτα πως η μονάκριβη κόρη της έχει σκλήρυνση κατά πλάκας- πλάκα έχει τελικά. Λες να συμφιλιωθώ! (με τη μάνα μου εννοώ γιατί με την σ κ πλάκας τα βρήκαμε).
Ποιο τραγούδι ν αφιερώσω στην Αρλέτα από αυτήν εδώ τη σιωπηλή γωνίτσα;
Όχι δικό της, κάτι όμως συγγενικό της. Κάτι συμπληρωματικό της. Έτσι για να της ευχηθώ κι εγώ καλή και γρήγορη ανάρρωση.
Κι αν μην το έμαθαν ποτέ,
κι ας μην το επεδίωξαν.
Κι όταν μάθεις κάποια στιγμή, έτσι ξαφνικά απ το ψυχρό υπολογιστή σου ή απ το φανταχτερό γυαλί πως κι αυτοί, οι άνθρωποι σου, είναι φτιαγμένοι και από σάρκα και οστά που τους προδίδουν, ε, δε θέλεις να το πιστέψεις.
Αρνείσαι να το δεχτείς,
βρίσκεις χίλιους τρόπους να ξεγελάσεις τον εαυτό σου για να μην πάψει να ελπίζει.
Θέλεις να τους δώσεις όση δύναμη έχεις, όση σου απομένει απ τη δική σου «σάρκα και οστά» μα κυρίως απ τη ψυχή σου (και φημίζομαι για το περίσσευμα δύναμης ειν’ αλήθεια –εκπαιδεύτηκα), θέλεις λοιπόν να ανατρέψεις τα δεδομένα, να κρατήσεις και να κρατηθείς σαν από ένα χέρι πάνω απ το χάος…
Και συνειδητοποιείς πως δεν είσαι μόνη, πως κι άλλοι νιώθουν το ίδιο με σένα. Αδελφές ψυχές με την ίδια ρότα.
Εδώ πρέπει να σας εκμυστηρευτώ πως κατάλαβα λίγο τη μάνα μου που δεν δέχεται με τίποτα πως η μονάκριβη κόρη της έχει σκλήρυνση κατά πλάκας- πλάκα έχει τελικά. Λες να συμφιλιωθώ! (με τη μάνα μου εννοώ γιατί με την σ κ πλάκας τα βρήκαμε).
Ποιο τραγούδι ν αφιερώσω στην Αρλέτα από αυτήν εδώ τη σιωπηλή γωνίτσα;
Όχι δικό της, κάτι όμως συγγενικό της. Κάτι συμπληρωματικό της. Έτσι για να της ευχηθώ κι εγώ καλή και γρήγορη ανάρρωση.
