και για τα τραγούδια"

και για τα τραγούδια"

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Τραγουδώ τραγουδώ - Βασιλική Λαβίνα




Τραγουδώ τραγουδώ


Γιώργος Σκούρτης
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βασιλική Λαβίνα

Μέσα στην πόλη σ΄έχασα
και μες στους δρόμους σ΄αναζητάω
σ' όλους του τοίχους έγραψα
πως σ΄αγαπάω - σ΄αγαπάω

Τραγουδώ τραγουδώ
μοναχή μου μιλάω
μες στην πόλη γυρνώ
ψάχνω να σε βρω

Το πρόσωπό σου χάθηκε
μες στις αφίσες που όλο κοιτάω
η μνήμη σου ξεχάστηκε
μα σ΄αγαπάω σ΄αγαπάω






Της αναλήψεως σε μια πόλη αδειανή, μ’ ένα τραγούδι καρφωμένο στο μυαλό. Ένα τραγούδι που όσες φορές και να τ’ ακούσω μου δημιουργεί την ίδια αίσθηση δέους και προσμονής.

Είναι οι στίχοι του, απλοί και μοναχικοί σαν την περιπλάνηση σε χώρους οικείους μα καμιά φορά τόσο ξένους

Είναι η διαδρομή της μουσικής περιπλάνησης που αρχίζει μ’ ένα πιάνο με την οκτάβα της εισαγωγής να χαράζει την αυστηρότητα του μοναχικού αστικού τοπίου με μια δραματικότητα δωρική.
Το σαντούρι ακούγεται σαν απόηχος μιας χαμένης εποχής, μιας χαμένης ευτυχίας

Είναι το καθάριο μέταλλο της φωνής της Βασιλικής Λαβίνα που αιωρείται πάνω από την πόλη και λυτρώνει μ' έκείνο το κράτημα των καταλήξεων. Η φωνή ξανοίγεται σ’ ένα ορίζοντα φορτισμένο, εξαϋλώνεται μα μένει δεμένη στο σκοινί της εξάρτησης της, σφραγίζοντας τους στίχους με μια αλησμόνητη μελωδία που σκίζει τον ελληνικό αιθέρα.

σ' όλους τους τοίχους έγραψα
πως σ' αγαπάω, σ΄αγαπάω

Είναι η απλότητα του ρεφρέν που συγκεντρώνει όλο το δράμα μα και το πείσμα της αναζήτησης του αγαπημένου προσώπου και ηχεί σαν λύτρωση που… σκλαβώνει.

Τραγουδώ, τραγουδώ
μοναχή μου μιλάω
μες την πόλη γυρνώ
ψάχνω να σε βρώ
ψάχνω να ε βρώ

Είναι η αυθόρμητη κι απελπισμένη πράξη της κοινοποίησης του μυστικού που σαν παιδιά, δεν ξέρουμε ούτε να κρατήσουμε, ούτε να μοιραστούμε.

σ’ όλους τους τοίχους έγραψα
πως σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω


και ξανά η ατέρμονη αναζήτηση, η προσμονή, η απελπισία, η εμμονή σ ένα μόνο σκοπό… εσένα…

Λατρεύω αυτή την αίσθηση εγκατάλειψης της έρημης πόλης, οι δρόμοι, οι αφίσες συνθέτουν ένα σκηνικό αρχαίου δράματος που η κάθαρση του δε λέει να έλθει. Αυτή η αίσθηση είναι αποτυπωμένη στη μουσική διαδρομή του Γιάννη Μαρκόπουλου.

Αναλογίζομαι καμιά φορά, το τι χρωστάμε σ’ αυτούς του συνθέτες, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Μαρκόπουλο, Ξαρχάκο, Μούτση, Σπανό! Έντυσαν με τις μουσικές τους τα γυμνά μας όνειρα, τους έδωσαν χρώμα κι ανάσα, ένωσαν και συντόνισαν τις φωνές των Ελλήνων σε μια εποχή που τίποτα άλλο δεν μας κρατούσε όρθιους από τη συντροφικότητα και το μοίρασμα.