Ελλάδα μου, έχω ανάγκη πάλι, να με πείσεις.
Να αντισταθείς σε ό,τι σε μικραίνει, σε διαλύει και σε εξοργίζει.
Σε ότι ξανά και ξανά σε αρρωσταίνει και σε οπλίζει για να φας ΠΑΛΙ τα παιδιά σου…
Όχι ξανά, όχι να αυτό-καταστρεφόμαστε παιδιά.
Όχι να αυτό-μηδενιζόμαστε…
Και βγήκαν τα μαθητούδια σου για να φωνάξουν για τους απελπισμένους γονείς τους, να καθαρίσουν για πάρτη τους, των γονιών τους που δεν τους έμεινε πια ανάσα απ’ το τρεχαλητό της επιβίωσης, της δικής τους και των παιδιών τους. Ο ένας πλάι στον άλλο τραγούδαγες τότε
Σφίγγόνταν ο ένας πλάι στον άλλο
Ω πόσο βάσανο μεγαλο
Το βάσανο είναι της ζωής…
Γι αυτό βγήκαν τα μαθητούδια, Ελλάδα μου
Γιατί δεν τους άφησες χώρο ν ανασάνουν…
Τουλάχιστον μην τους ρίχνεις.
Κα αν οι 10, 20, 50 «αντιεξουσιαστές» κρύβονται πίσω απ’ τα παιδιά σου για να ξεσπάσουν, κι AYTO στο χρεώνω Ελλάδα μου.
Κι έχω τόση ανάγκη Ελλάδα, να με πείσεις...
