Τίποτα δεν της άφησε και τίποτα δεν μπορούσε να κάνει πια, παρά μόνο να κυλά την κάθε της μέρα, μέρα τη μέρα όλο και πιο αργά, κοιτώντας απ το παράθυρο της ψυχής της την ζωή του ν απομακρύνεται, να ξεμακραίνει. Δεν το ‘νιωθε σαν ήττα ή σαν κατάθεση όπλων. Έτσι ήταν, έτσι είναι. Το αποδέχτηκε κι η ψυχή της το ξέρει με τι κόστος, με τι θυσίες. Πίστεψε πως θα τα ‘βγαζε πέρα και το δούλεψε πολύ, το υπηρέτησε θα ‘λεγες με πίστη και ορμή, σαν στρατιώτης που πολεμά με το θάρρος μελλοθανάτου. Δεν παραπονιότανε, ούτε μεμψιμοιρούσε αντίθετα έλεγε στους γνωστούς πως είναι καλύτερα έτσι, πως βρήκε τον εαυτό της, τον γνώρισε και τον αναγνώρισε. Κι όλοι χαμογελούσαν πικρά, φοβούμενοι τη μέρα που η δύναμή της θα γινόταν θρύψαλα, η ίδια θα γινόταν θρύψαλα. Το ‘βλεπε στα μάτια τους όταν την κοιτούσαν
Κρατούσε όμως σε μιαν απάνεμη άκρη της ψυχής της την ελπίδα πως θα γυρίσει. Σε μια κόγχη του μυαλού της, ελεύθερη κι ανέγγιχτη, έκρυβε το μυστικό της ακέραιο και περίμενε. Βασανιζόταν καθημερινά. Και η πιο απλή κίνηση της φαινόταν μάχη χαμένη που όμως έπρεπε να τη δώσει, έπρεπε να την κερδίσει.
Πρέπει να την κερδίσει.
Κι έγινε η κόγχη πλατειά σαν θάλασσα, σαν πέλαγο ανοικτό κι αυτή παιδί να ρίχνεται στ άγρια κύματα του, μια να το φτάνει μια να το χάνει...
.
