Η ζωή, νύχτα βροχερή που μας μουσκεύει, μας αρρωσταίνει και μας οδηγεί όπου αυτή θέλει। Χωρίς αδιάβροχο, χωρίς μια ζεστή γωνιά να ξαποστάσουμε… Μόνο κάποιες ηλιακτίδες χαράς για να αντεχουμε.
Αυτά σκεφτόμουνα αν και δεν φημίζομαι για την απαισιοδοξία μου, μάλλον το αντίθετο. Γι αυτό και έχω τα τραγούδια φυλαχτό! Για να ξορκίζω την μανία της ζωής. Να την καταλαβαίνω, να την αποδέχομαι αφήνοντας της χώρο να χορεύει το χορό της στο ρυθμό και στα βήματα που θέλει.
Και μού ρθε στα χείλει μια μπαλάντα, «η μπαλάντα της βροχής», ένα αγαπημένο ευαίσθητο τραγούδι που οι"Δυνάμεις του Αογαίου" κυκλοφόρησαν στον δύτερο δίσκο τους "Ήχος Β" .
Μια μεγαλόπρεπη εισαγωγή με το ούτι και ακολουθεί η βαθιά φωνή του Χρήστου Τσιαμούλη, ενός μουσικού που βαδίζει χρόνια τώρα με γνώση και συνέπεια στους ανατολικούς δρόμους.
Η μπαλάντα της βροχής
Απόψε μύρισε βροχή
του δρόμου άσκοπέ διαβάτη
κι είν η καρδιά σου μοναχή
κι η ευτυχία σου φευγάτη
Χειμώνας έφτασε νωρίς
χωρίς ζεστή να βρεις αγκάλη
κάπου θε να ‘βρεξε νωρίς
στην Κηφισιά ή στην Εκάλη
Χειμώνας έφτασε χωρίς
να βρει το στόμα σου άλλο στόμα
σαν κάθε χρόνο κι απορείς
δεν το συνήθισες ακόμα
Και στη συνέχεια, πάλι από τις «Δυνάμεις του Αιγαίου» ένα ακόμη ανατολικό τραγούδι μοναξιάς και καρτερίας, «το παιδί που περιμένει», με ήχους εξαίσιους ανατολικούς. Ούτι, σάζι, νέι, κανονάκι και αυτή η μαγευτική πινελιά από ινδικό σιντάρ πο υ του δίνει ένα απόκοσμο άγγιγμα.
Πόσο μ αρέσουν αυτοί οι ήχοι! χειροποίητοι, έγχορδοι, πότε μεταλλικοί πότε «θαμποί» συνοδεύουν τον Νίκο Γράψα που τραγουδά με παράπονο…
Το παιδί που περιμένει
Το παιδί που περιμένει
μέχρι τα μεσάνυχτα
έχει την καρδιά καμένη
και τα μάτια ορθάνοικτα
Πέρασαν κάτι φαντάροι
και τον βρήκαν άφωνο
κάνει βόλτες το φεγγάρι
κι είναι όλο παράπονο
Γράφει γράμμα για να στείλει
κι έρχονται χαράματα
πού χαθηκαν τόσοι φίλοι
και τον πιάνουν κλάματα
Άντε, καλό χειμώνα και κάλές βροχές
Περιοσότερα για τις Δυνάμεις του Αιγαίου
