Το ‘ξερες πως αργά η γρήγορα θα ξαναγυρνούσα σε σένα σαν τρελή…
Αυτή η περιπέτεια με τρόμαξε. Απ την πρώτη στιγμή που το διάβασα «τυχαία» τρελάθηκα. Εσένα σκέφτηκα αμέσως. Πώς να το έμαθες; Πώς το βίωσες, Πώς το άντεξες;
Μου ‘λεγες πάντα «είναι τα νιάτα μου», «η ψυχή μου» «η αγάπη μου» και ήξερα πως το εννοούσες. Πληγώθηκα που ούτε και τώρα δε μ’ αναζήτησες, ίσως δε με σκέφτηκες καν πόσο πληγώθηκα ή πόσο κλείστηκα. Δε μ ένοιαξε για τα πόδια και τα χέρια, μ ένοιαξε όμως για την Αρλέτα. Πίστευα πως ήταν η μυστική μας, η δική μας σύνδεση. Πως αυτό δε θ άλλαζε ποτέ, αφού δεν αντέχω τις αλλαγές. Σε κάθε ανώνυμο μήνυμα έψαχνα εσένα. Σε κάθε τραγούδι της ένιωθα εσένα και η λαχτάρα που πήρα ήταν η δική σου.
Όχι, μη φοβάσαι, δεν παλινδρομώ. Εδώ είμαι, βράχος, πέτρα αμετακίνητη. Πλάκα ως κατά τας γραφάς σκληρή κι αδιαπέραστη.
Θα μου περάσει, όπως όλα τ άλλα. Θα με θυμηθεί θα με ξεχάσει όπως κι εσύ…
Αγωνιώ, ελπίζω και πονώ μαζί σου. Και περιμένω (αυτό δε μπόρεσα να το αποφύγω, έτσι πάντα τα σκατώνω στο τέλος).
Και περιμένω για κάποιο καλό νέο…
(Στίχοι Αρλέτα, Μουσική Αν. Τριανταφύλλου)
Σαν τι γυρεύει μες το δρόμο το τραγούδι αυτό
μέσα στο θόρυβο της πόλης θα χαθεί
πάνω απ την τόση της ασκήμια θα σταθεί
θα προσπαθήσει ν ακουστεί μες τη βουή
λίγη ανάσα αποζητά μες τις γειτονιές
σε στόματα που το μασούν σαν ξερό ψωμί
κάποια κυρά μες την κουζίνα τραγουδά
πνίγεται, πλαντάζει για λίγη ομορφιά
Σαν τι γυρεύει μες το δρόμο το τραγούδι αυτό
μέσα στο θόρυβο της πόλης θα χαθεί
πάνω απ την τόση της ασκήμια θα σταθεί
ήχος παράφωνος μέσα στη βουή
Κάποια κυρά μες την κουζίνα τραγουδά
πνίγεται, πλαντάζει για λίγη ομορφιά
Σαν τι γυρεύω μες το δρόμο με το τραγούδι αυτό
