Έφυγε από τη ζωή η αγαπημενη Ρένα Κουμιώτη

 

του Φώντα Τρούσα

Ρένα Κουμιώτη: ΕΝΑ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΗ Ρενα Κουμιώτη

Δέκα διαμάντια της Ρένας Κουμιώτη

01. Καινούργιο μου φεγγάρι 00:00

02. Πρώτη φορά 02:50

03. Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες 05:03

04. Άγιε Δημήτρη μου 08:16

05. Δώσε μου το στόμα σου ( Σαν χελιδονάκι ) 11:35

06. Ανηφοριές κατηφοριές 14:41

07. Ο Αύγουστος 16:52

08. Το θαλασσινό τριφύλλι 20:24

09. Κόρη του γιαλού 22:50

10. Το κερί μας έσβησε 25:49

Αρλέτα - Κι αν θα διψάσεις για νερό (Μανος Χατζιδάκις)

 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις | Στίχοι: Νίκος Γκάτσος Ήταν του Μάη το πρόσωπο |

του φεγγαριού η ασπράδα |

ηταν περπάτημα ελαφρύ |

σαν σκίρτημα του κάμπου |

Κι αν θα διψάσεις για νερό |

θα στύψουμε ένα σύννεφο |

κι αν θα πεινάσεις για ψωμί |

θα σφάξουμε ένα αηδόνι

https://giatinarleta.blogspot.com/2015/05/121-i.html?spref=fb&fbclid=IwAR3S9TqUfdTqXtilCzJ0qgvZYiN5C6lDUIWFtvnsvJR3WfCIe55SsCfIDd4

Έφυγε από τη ζωή ο Μίκης Θεοδωράκης (Alpha, 2/9/21)

ΥΠΗΡΞΕ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ

ΣΤΟ ΚΑΛΟ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΛΑΤΡΕΨΕ

 

Άξιος εστί: Πέρασε στην αιωνιότητα ο Μίκης Θεοδωράκης (Alpha, 2/9/21)

Άξιος εστί: Πέρασε στην αιωνιότητα ο Μίκης Θεοδωράκης (Alpha, 2/9/21)

ΑΡΛΕΤΑ «Ακόμα κι αν φύγεις» Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Πού βαδίζουμε κύριοι; Λουκιανός Κηλαηδόνης - Μια μέρα μιας Μαίρης

Ποιος δε θυμάται αλήθεια, αυτά τα δυο τραγούδια του Λουκιανού;
Το ένα με την Αφροδίτη Μάνου να περιγράφει μια μέρα μιας Μαίρης, τραγούδι με το οποίο ταυτίστηκαν οι ταλαίπωρες γυναίκες των αρχών της δεκαετίας του ’80. Τουλάχιστον βρέθηκε κάποιος να αναγνωρίσει το δράμα τους που παιζόταν στο καρέ σπίτι – παιδιά – αφεντικό – σύζυγος. Κι αυτός ο κάποιος δεν θα μπορούσε να ταν άλλος από τον Λουκιανό Κηλαιδόνη. Καυστικός, cool και αστείρευτος από χιούμορ και εικόνες που καταγράψανε μια εποχή.
Πλάκα έχουν οι φάτσες (μας) εκείνη τη δεκαετία του 80. Λες και ξυπνούσαμε από λήθαργο, λες και υπήρχε μια αδιόρατη ντροπή που πλανιόταν στα βλέμματα, στα χαμόγελα. Λες και η διεκδίκηση της ισότιμης κατανομής βαρών ήταν κούφια λόγια που οι γυναίκες τα αναγνώριζαν αλλά δεν αναγνώριζαν τον εαυτό τους μέσα σ αυτά.
Γυναίκες άβγαλτες, άτσαλες, δειλές και άτολμες. Χωρίς το αγριεμένο -βλέπε πονηρεμένο- look του life style του 2000 και μετά.

Οι άνδρες των ‘80s ακόμη στη Νιρβάνα που τους χάριζε «η προνομιακή τους θέση», να χειροκροτούν με τον ρυθμό και να νιώθουν «δικαιωμένοι» με τη Μέρα της Μαίρης γιατί αναγνώριζαν κυρίως το «καθήκον της το συζυγικό».

Ακούστε το τραγούδι, αλλά διαβάστε το φιλμάκι αυτό κι από άλλη σκοπιά. Ο κάμεραμαν έφτιαξε το δικό του σενάριο, διαλέγοντας με μαεστρία θα λεγε κανείς φάτσες, ματιές, σιωπές και χαμόγελα.
Η Αφροδίτη Μάνου, έξοχη, με τη φόρτιση που χρειάζεται, ιδανική φιγούρα για να εκφράσει αυτό το γυναικείο «κατηγορώ». Για να δώσει μια διέξοδο στη γυναίκα της δεκαετίας του 80.

Στη συνέχεια ο δαιμόνιος Κηλαιδόνης, αφού κατέγραψε τη δυναμική της εποχής, δίνει το σύνθημα. Ξανοιχτείτε, γνωριστείτε, μπερδευτείτε γιατί μόνο έτσι θα ξεμπερδευτείτε. Το μπέρδεμα, το πέρασμα σε μια «νέα ηθική» μιας αγωνιώδους αναζήτησης. Αναζήτησης του εαυτού, του εαυτού και του άλλου.
Αυτό ήταν η δεκαετία του 80.

Τώρα σαν να έχω την εντύπωση ότι η αναζήτηση γίνεται από ανία και το μπέρδεμα είναι απλά απόρροια βαριεστιμάρας.

Τι όμορφος όμως ο Λουκιανός! Ο τέλειος άνδρας, ο άνδρας ο σωστός…

Πού βαδίζουμε κύριοι;
Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Τα 'φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα
Που τα 'χε με το Δήμο τον τρελό
Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα
Και τα 'φτιαξε ξανά με την Ζωζώ
Και τα' φτιαξε η Μάρη με τον Άρη και τον Χάρη
Που τα είχε με την Ρένα και μετά με την Νανά
Κι ο Μιχάλης με την Άννυ που τα είχε με το Γιάννη
Μπερδεύτηκαν και τα φτιάξανε ξανά
Τα 'φτιαξε η Μαίρη ξαφνικά με το Λευτέρη
Που γουστάριζε την Νένα πριν γνωρίσει τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Χώρισε ο Θωμάς με την Βαρβάρα
Και ο Νίκος ο ψηλός με τη Φανή
Τα 'φτιαξε ο Κωστάκης με τη Μάρα
Και γνώρισε ο Δημήτρης τη Βιβή
Και τα 'φτιαξε η Αίμη με το φίλο του Αρτέμη
Και τον πήρε από τη Μάνια που κολλούσε στον Τοτό
Που φλερτάριζε τη Βάσω που τα είχε με τον Τάσο
Πριν τον κάνει με την Ράνια τσακωτό
Χώθηκε η Τασία στον Νικήτα και τη Σία
Που γουστάριζε τον Στάθη που αγαπούσε τη Γωγώ
Που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με τη Μάρη
Και που κάποτε τη γούσταρα κι εγώ

Χώρισε ο Λουκάς με τη Μαρίνα
και γύρισε ξανά στην Αθηνά
ψωνίστηκε ο Αντώνης με τη Ντίνα
που τα 'χε με ένα φίλο του Μηνά
και τα 'φτιαξε η Γκέλη ξαφνικά με το Βαγγέλη
που τα είχε με τη Τζίνα και παλιά με την Ηρώ
που αγαπούσε τον Ηλία που τα είχε με την Λία
λίγο πριν να του την πέσει η Αργυρώ
Τα 'φτιαξε κι η Ρέα τελικά με τον Ανδρέα
που τον ήθελε και η Νίνα πριν γνωρίσει το Θαλή
που τα είχε με τη Λέλα και φλερτάριζε τη Στέλλα
λίγο πριν να γνωριστούν με τη Λιλή
Έφαγε η Μαρούλα τον Μανώλη από τη Ρούλα
που του άρεσε και η Μίνα που του γνώρισε η Γωγώ
που τα είχε με τον Άρη πριν τα φτιάξει με την Μάρη
και που ίσως να την πήδηξα κι εγώ





Μια μέρα μιας Μαίρης


Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Αφροδίτη Μάνου

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι αυτό που λέμε δείγμα τυπικό.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί, πριν ξημερώσει δηλαδή καλά-καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά
και τότε τρέχω να ξυπνήσω, να ταΐσω, να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
πάω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης μες στη φούρια να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο και σώβρακο καινούριο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω και δεν βρει ζεστό νερό.
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
κι έχω να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά.

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά να 'χω να κάνω και καφέ στ' αφεντικό
να 'χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο και που θέλει να μου πιάνει και τον κω...
να 'χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ' αυτί μου κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές.
Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίζω, να ετοιμάζω τη σαλάτα, να σερβίρω και να κόβω και ψωμί
να 'μαι ένα ράκος που να σέρνεται στα πόδια του απ' την πείνα κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρουνιά και μαχαίρια και να μου 'ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κω...

Ντάπα, ντάπα, ντάπα, νταμ...

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει "ησυχία" μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά,
είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά,
είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι για ν' αρχίσουμε να τρέχουμε μετά
στα ιδιαίτερα του ενός και στ' αλλουνού τα γαλλικά.
Κι αφού μου βγάλουνε καλά-καλά την πίστη και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά
τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε και θα παν να κοιμηθούν κανονικά
κι ενώ εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω, ό,τι κάνει μια γυναίκα δηλαδή,
αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV
κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι και τον δω πως είν' ο νους του στο κακό,
"είναι καθήκον σου" γυρίζει και μου λέει, συζυγικό.

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά.
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό, είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό.

Sandy brour - το ΣΙ-ΝΤΙ... CD Μια αγαπησιάρικη παρουσίαση....

Πριν πω κάτι για το σι ντι που με συγκίνηση αποδέχτηκα την πρόσκληση για να σας παρουσιάσω, θέλω να πω δυο λόγια για το μουσικό αυτό  σύνολο που, μ ενα παιχνίδισμα των  λέξεων ονομάζεται Sandy brour. Πρόκειται για μια μπάντα-παρέα με κοινή αισθητική, .οχι μόνο στο χωρο της μουσικής αλλά της ζωής πιο γενικά

Ευθυμία Άλφα (φωνή)

Mέμνων Αρέστης (κιθάρα)

Σάββας Θωμά (κρουστά)

Βερόνικα Αλωνεύτου (σαντούρι)

Χαριτίνη Κυριάκου (κιθάρα)

Σύμης Σουκιούρογλου (κλαρίνο)

Κώστας Λώλος (Βιολί)

  Ας πάρουμε τα πράγματα απ την αρχή, ίσως…  γιατί ειμ’ εγώ εδώ…

-        Πριν ένα περίπου χρόνο η φίλη μου η Ελένη (το Σουνιω), απελπισμένη που δεν έβγαινα πια για ν’ ακούσω τα νέα μουσικά σχήματα, (εννοώντας τους Sandy brour στο πρόζακ) μου έφερε στο σαλόνι του σπιτιού μου την Βερόνικα και το σαντούρι της, η οποία και μου τραγούδησε μεταξυ άλλων το «Τζιβαέρι μου»… Την «υιοθετώ»!

-        Στη συνέχεια, τα ερασιτεχνικά κλιπάκια γεμίζουν το local FB.

-        Μπαίνω στο YouTube και μέσα από μια εντελώς «καρμική» διαδικασία ανακαλύπτω ένα φιλμάκι με τίτλο: οι Sandy brour στο πρόζακ, όπου βέβαια πρώτο απ’ όλα αναγνώρισα το κλαρίνο του Σύμη και το σαντούρι της Βερόνικας!

-        Το επόμενο κλικ φέρνει σε πρώτο πλάνο το τραγούδι «μαιτρέσα μου» …. Οπτικογραφημένο στο στούντιο  !

Η θεματική του τραγουδιού με ξαφνιάζει! Όχι ως προς το νόημα της αλλά ως προς το κοινό στο οποίο απευθύνεται: το κοινό της Κύπρου!!! . Γραμμένο από την Χαριτίνη Κυριάκου, ένα καθαρά σαπφικό κάλεσμα χωρίς περίφραση και όρια. Θαύμασα δυο φορές την έμπνευση της δημιουργού! Μια ατόφια ερωτική, συναισθηματική έμπνευση, που έρχεται με την αλήθεια της να ταράξει τα νερά μιας κοινωνίας καθωσπρέπει νοικοκυραίων! Τι πιο αληθινό! Τι πιο αιρετικό και μοναχικό!

Η επομένη κίνηση ήταν να έρθω να τους ακούσω… εδώ. Στο πρόζακ, στο «σπίτι τους» με οικοδεσπότη τον Ορέστη! Πουθενά αλλού δεν θα μπορούσα να τους φανταστώ παρά, εδώ στο πρόζακ!... Ψέματα! Και σ ένα άλλο χώρο που ζωντάνεψε 30 χρονιά πριν, τις ίδιες ελπίδες με την δική του αισθητική: για όσους θυμούνται… «τεϊοποτείο η πράσινη γραμμή»: Ενας χώρος καταφύγιο και μια εναλλακτική πρόταση με τους  δικούς του όρους στον τρόπο και στον τόπο ΑΝΑ-ΨΥΧΗΣ, … κι ας με διαψεύσει ο εμπνευστής και οικοδεσπότης του Σύμης Σουκιούρογλου… κι ας ήταν 30 χρόνια πριν κι ας ανακατώθηκαν οι γενιές κι ας ήρθαν παιδιά κι εγγόνια… Κι η Ευθυμία Άλφα, 6 χρόνο παιδάκι τότε… κόρη του Δημήτρη και της Λίζ…   Τι σημασία έχουν οι γονείς, θα μου πείτε; Την πρωταρχική θα σας απαντήσω… Το ίδιο θα σας πω για τους γονείς της Βερόνικας και της Χαριτίνης: πίστεψαν στο παιδί τους, το ενδυναμώνουν  για ν ακολουθήσει την κάρδια του, γιατί αυτή έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από τα μάτια του κόσμου…  Μια γενιά που ελάχιστοι έλαβαν την ίδια στήριξη και κατανόηση και παρόλο που τα στερήθηκαν οι ίδιοι, φρόντισαν να μην επαναληφθεί ο ίδιος κύκλος με τα δικά τους παιδιά.  

Γι αυτό ίσως και η αφιέρωση όλων στο εσώφυλλο του δίσκου: «στους γονείς μας»

Sandy brour το ΣΙ-ΝΤΙ

Όσο ακούω το σι-ντι  νιώθω να μου ανοίγεται σιγά σιγά ένας κόσμος λεπτεπίλεπτος με τις δικές του ισορροπίες, και είναι στ’ αλήθεια, ό,τι πιο φρέσκο έχω ακούσει στον νέο αιώνα.

Η μπάντα! Καταπληκτικοί μουσικοί, τόσο δεμένοι μεταξύ τους μ’ εμπιστοσύνη και συνέργεια, όλοι για τον ένα κι ο καθένας για όλους...

Ο δίσκος αρχίζει συγκρατημένα με αρπισμούς κιθάρας που δίνουν το τέμπο …  Το κλαρίνο του Σύμη σε πρώτο και δεύτερο τόνο προσθέτει χρώμα και προετοιμάζει την διάθεση για ένα αργό μπόσα νόβα 

1)      ΠΑΡΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ

Πάρε το χρόνο σου μικρό μου

Και μη ζητάς πολλα

Παραμελώ τον εαυτό μου

Το ήθος μου με παρατά….

Η αισθησιακή φωνή της  Ευθυμίας κινείται με άνεση κι ευλυγισία, μ' εκείνα τα βαθιά της Άλτο χρώματα και δίνει στο τραγούδι την συγκρατημένη δραματικότητα που του αρμόζει. Το κλαρίνο συνοδεύει τη φωνή σε απόσταση αναπνοής για να την παραδώσει με ασφάλεια στο σόλο της κιθάρας.

Ασε τον χρόνο, μικρό μου/ Να κρίνει και τις δυο

και γίνεται ένα μείγμα εκπληκτικό γιατί η φωνή συντονίζεται τόσο πολύ με την υπόλοιπη μπάντα σαν να 'ναι κι’ αυτή μουσικό όργανο -το πιο πολύτιμο όργανο της! Το δέσιμο τους είναι μαγευτικό! Εκεί κρύβεται ένα από τα μυστικά των Sandy brour

2)      ΑΝ ΕΙΝ’ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η ατμόσφαιρα αποφορτίζεται με ένα πνευστό κλείσιμο του ματιού…  το σαντούρι της Βερόνικας δίνει ένα χρώμα ουρανού και θάλασσας  και κάνει παιχνίδι με τα πνευστά αερικά ενώ σιγοκτυπά στα ποδιά μας ένα αργό σουίνγκ. Ατμόσφαιρα χαλαρή, ονειρική, ερωτική… η φωνή της τραγουδίστριας γίνεται ευλαβικά τρυφερή κι αέρινη …

Αν ειν’ αλήθεια πως περνά απ’ την καρδιά

Αν ειν’ αλήθεια πως ο χρόνος σταματά

Ελα και πάρε μου απόψε το παιχνίδι

Κι αν ειν’ αλήθεια το ξέρουμε ηδη

Αν ειν αλήθεια πως με θες μέχρι πρωίας

Αν ειν αλήθεια κι όχι λόγω αυπνίας

Ελα και μεινε μέχρι αύριο μαζί μου

Αν ειν’ αλήθεια σε θέλω δική μου…

Αν ειν’ αλήθεια πως μια μέρα θα χαθεί

Θα έχει σβήσει και θα έχει αφανιστεί

Τότε αγάπη μου θα τα ζήσω όλα μαζί σου

Να μ’ έχεις κάποτε στην προσευχή σου

μα την αλήθεια είχα καιρό ν’ ακούσω τραγούδι τόσο τρυφερά χαλαρωτικό… να αναφερθώ εδώ, αν μου το επιτρέπει η Χαριτίνη στα ήσυχα βραδιά της Αρλέτας και του Λάκη…

3)      ΜΑΙΤΡΕΣΑ ΜΟΥ

  Tο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου, ένα αργό μπολερό βαθιά ερωτικό κι άκρως αισθησιακό Η κιθάρα ρίχνει πρώτη τα ζάρια της μ ένα ρυθμικό κάλεσμα για ν ακολουθήσει μια μουσική φράση άκρως αισθησιακή… ενώ τα κρουστά «υποθάλπουν» ένα γήινο ρυθμό που προϊδεάζει για το ερωτικό όραμα που θ’ ακολουθήσει… κρατάς ανάσα και περιμένεις..

Ένα βαθιά ερωτικό τραγούδι  αρχίζει να ξεδιπλώνεται καθώς η τραγουδίστρια αγγίζει τις συλλαβές μία - μία, τόσο με τα αισθησιακά χαμηλά της φωνής της οσο  και με την αθωότητα της ψηλής περιοχής…  Οι μουσικοί, εξαίρετοι λιτοί και αφοσιωμένοι,  συμμετέχουν σε μια μυσταγωγία…

Πολύτιμο κομμάτι στ’ αλήθεια. Η κιθάρα στα χεριά του Mέμνωνα Αρέστη γίνεται  γυναίκα που χορεύει «σε ρυθμό κιρκαδιανό» ενώ τα κρουστά του Σάββα Θωμά, κρατούν σταθερά τη ρότα … και φυσικά το βιολί του Κωστα Λώλου μετουσιώνει  την τρυφερή και οικεία χροιά του τραγουδιού και της δίνει μια σαγηνευτική θαλπωρή.

Οι στίχοι της Χαριτίνης απαλλαγμένοι από συμπλέγματα ταυτότητας και προσανατολισμού, καταθέτουν την δική τους ερωτική προσευχή σε ότι αγαπά και ακολουθεί την μοναχικότητα του ερωτισμού.

Για το μουσικό της στίγμα, όπως αναφέρει η ίδια σε συνέντευξη της…το προσδιορίζει ως κάτι μεταξύ ανατολίτικου μπόσα νόβα και ατμοσφαιρικού μπολερό που αφήνουν ερωτικονοσταλγικές διαθέσεις. «Αν ήταν ον θα ήταν σίγουρα γυναίκα κι αν ήταν χρώμα θα ήταν μωβ

μαιτρεσσα μου…

το μεσα μου το μεσα

δεν εχω να σου πω λογια του κοσμου

δεν ειν σημαντικος ο ενικος μου

όταν σ’ εχω εδώ, μπρος μου

4)       ΔΕΝ ΣΟΥ ΤΟ ‘ΠΑ

διάθεση για παιχνίδι; κι ευχαρίστως ακολουθούμε… Απ τον καιρό της Λιλιπούπολης έχω ν’ ακούσω τραγούδια τόσο ευφάνταστα και δροσερά με έξυπνο στίχο .

Δεν σου το ‘πα μου το ‘πε η σελήνη

Φωτια τα χειλη τα δικά σου

Δεν σου το ‘πα μου το ‘πε το κοχύλι

Μου το ‘πε ‘κεινη η ματιά σου

5)      ΕΙΣΑΙ ΚΟΥΚΛΙ 

Η κιθάρα του Mέμνονα μας καθηλώνει με ενα… “δραματικό» φλαμενκο για να μας παραδώσει αμαχητί σε μια μελοδραματική δηλωση που οδηγεί σ’ένα σουίγκ απροσμενο ειν αλήθεια

Μες τη ζωή την αχαρη

Εχεις δυο χείλη ζάχαρη

με το βιολί  στροφή με ένα παιγνιδιάρικο ρεφραίν: ΕΙΣΑΙ ΚΟΥΚΛΙ ένα τραγούδι του Δέλλα που πρωτοτραγουδησε η Χρυσούλα Στινη το 1937! Revue et corige….

6)     ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΑ

Το πιο εσωτερικό τραγούδι του δίσκου σκοτεινό κι απελευθερωτικό μαζί… μια ρετροσπεκτιβα μέθης οπού η Ευθυμία ακολουθεί με την σπάνια έκφραση της και με συγκλονιστική ακρίβεια το δραματικό «παραλήρημα» του τραγουδιού .

ΣΠΟΥΔΑΙΑ Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ  ΕΥΘΥΜΙΑΣ  ΣΕ  ΕΝΑ  ΣΠΑΝΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ (κάτι που απουσιάζει από την κυπριακή στιχουργική!

Όλα κλείνουν με ένα σόλο του βιολιού και γλιστρούν σιγά σιγά σε μια ιδιαίτερη διασκευή του τραγουδιού του Ζαμπέτα…

7)      ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ

Μια διασκευή α λα Σάντι , το βλέπω σαν συνέχεια του προηγούμενου τραγουδιού, ωσαν Το βιολί ήρθε να μας περιγράψει την εξομολογητική αυριανή μέρα μιας μέθης κάνοντας «άπλα» στη φωνή της Ευθυμιας Αλφα να ερμηνεύσει με τρόπο «τραγικό» μα και μεγαλόπρεπο το φινάλε

Αυτός λοιπόν ήταν ο πρώτος δίσκος των Sandy brour, της υπέροχης αυτής παρέας μουσικών που ζουν και δημιουργούν, άρα ελπίζουν ακόμα στην νήσον Κύπρο και δινουν και σ’εμας λίγη απ’ τη χαρα της συμμετοχής στη δική τους χαρά!
Να αναφερω ακόμη… ότι:

-        Τα τραγούδια ηχογραφηθηκαν ζωντανα στο στο Av-Playroom στουντιο μια Κυριακη του Δεκεμβρη του 2014

-        Την επιμελεια της παραγωγης ειχαν οι: Σωτηρης Χριστου, Μαρκος Παπαγεωργιου και φυσικα η Χαριτινη Κυριακου

-        Την μίξη-ηχοληψια και μαστερινγκ εκαναν οι: Σωτηρης Χριστου, Μαρκος Παπαγεωργιου στο Av-Playroom

Η Χαριτινινη, Κυριακου, εγραψε τη μουσικη και τον στιχο σε όλα τα τραγούδια εκτός των «Μάλιστα Κύριε» και «Είσαι Κουκλί»

Η ενορχήστρωση έγινε από τους μουσικούς του Σαντυ Μπραουρ, και το κάθε οργάνο καταθέτει την δίκη του δημιουργική πρωτοβουλία.

Κλείνω με τα λόγια της Βερόνικας από ανάρτηση της στο ΦΒ 

«Νιώθω τυχερή και ευτυχισμένη που ανήκω σε αυτή την ομάδα... Ειλικρινείς άνθρωποι, γεμάτοι με όρεξη, συναίσθημα και πάνω απ' όλα με αγάπη! Πολύ απλά μια δεύτερη οικογένεια!»

Κι εγώ απλά να προσθέσω πως πραγματικά το χάρηκα γιατί Ολα όσα έγραψα ακούγοντας ξανά και ξανά τον δίσκο τους είναι όλα αλήθεια…

ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ, ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΤΑΘΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΥΠΟΚΛΙΘΩ ΝΑ ΕΙΣΑΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ ΟΤΙ ΘΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑ!

Ευχαριστώ

Κλέλια Πετρίδου

Sandy Brour "Μαιτρεσα μου"

Sandy Brour: Μαιτρεσα μου
Στιχοι/ μουσικη: Χαριτίνη Κυριακου

Παρουσίαση του πρώτου δίσκου τους με τίτλο «Οι Sandy Brour», η οποία εχει πραγματοποιηθεί στο καφενείο Πρόζακ, στις 7 Μαΐου.  στη Λευκωσια. 

Tο κορυφαίο κομμάτι του δίσκου των Sandy Brour, ένα αργό μπολερό βαθιά ερωτικό κι άκρως αισθησιακό που δίνει την ευκαιρία στους μουσικούς ν αυτοσχεδιάσουν γύρω από την υπέροχη ερμηνεία της Ευθυμίας Άλφα, καταθέτοντας ευλαβικά ο καθ ένας την ψυχή του. Πολύτιμο κομμάτι στ’ αλήθεια. 

Η κιθάρα  ρίχνει πρώτη τα ζάρια της μ ένα ρυθμικό κάλεσμα για ν ακολουθήσει μια μουσική φράση άκρως αισθησιακή… ενώ τα κρουστα «υποθάλπουν» ένα γηινο ρυθμο που προϊδεάζει για το ερωτικό οραμα που θ’ ακολουθήσει… κρατάς ανάσα και περιμένεις.. Ένα βαθιά ερωτικό τραγούδι  αρχιζει να ξεδιπλώνεται καθώς η τραγουδίστρια αγγίζει τις συλλαβές μία - μία, τόσο με τα αισθησιακά χαμηλά της φωνής της οσο  και με την αθωότητα της ψηλής περιοχής…  Οι μουσικοί, εξαίρετοι λιοι και αφοσιωμένοι,  συμμετέχουν σε μια μυσταγωγία…

Οι στίχοι της Χαριτίνης Κυριακου απαλλαγμένοι από συμπλέγματα ταυτότητας καταθέτουν την δική τους ερωτική προσευχή σε ότι αγαπά και ακολουθεί την μοναχικότητα του ερωτισμού του κάθε της τραγουδιού. Για το μουσικό της στίγμα, όπως αναφέρει η ίδια σε συνέντευξη της…το προσδιορίζει..,"ως κάτι μεταξύ ανατολίτικου μπόσα νόβα και ατμοσφαιρικού μπολερό που αφήνουν ερωτικονοσταλγικές διαθέσεις. «Αν ήταν ον θα ήταν σίγουρα γυναίκα κι αν ήταν χρώμα θα ήταν μωβ" 

Η θεματική του τραγουδιού με ξαφνιάζει! Όχι ως προς το νόημα της αλλά ως προς το κοινό στο οποίο απευθύνεται: το κοινό της Κύπρου!!! . Γραμμένο από την Χαριτίνη Κυριάκου, ένα καθαρά σαπφικό κάλεσμα χωρίς περίφραση και όρια. Θαύμασα δυο φορές την έμπνευση της δημιουργού! Μια ατόφια ερωτική, συναισθηματική έμπνευση, που έρχεται με την αλήθεια της να ταράξει τα νερά μιας κοινωνίας καθωσπρέπει νοικοκυραίων! Τι πιο αληθινό! Τι πιο αιρετικό και μοναχικό! 

Sandy Brour